Categorie: gezien en gelezen

Doen wat het leven je leert


Afgelopen week heb ik de film De acht bergen gezien en het overtrof mijn hoog gespannen verwachtingen. Het boek heb ik al een paar keer gelezen en behoort tot mijn favorieten. Ik heb zelden een film gezien die zo dicht bij de stijl en de sfeer van een boek blijft en precies aansluit bij de beelden die ik zelf in mijn hoofd gevormd heb.

Lees meer

Als ik zou moeten zeggen wat het thema van het boek is, dan zou ik dat duiden als de levenslange zoektocht naar verbinding tussen mensen en naar wat je te doen staat in het leven. Het boek en de film roepen een gevoel van weemoed bij me op, een verlangen naar een plek om naar terug te keren. Het vertelt van teleurstellingen en uitsluiting in familierelaties en hoe dat doorwerkt in de generaties en verkent aan de andere kant ook hoe trouw zijn aan jezelf en elkaar eruit kan zien.

Jeugdvrienden

Het verhaal gaat over de stadsjongen Pietro die jaarlijks met zijn ouders op vakantie gaat in een Noord Italiaans bergdorp en bevriend raakt met Bruno, een zoon van bergbewoners. Het is een prachtige beschrijving van een jeugdvriendschap die op de proef wordt gesteld, ze verliezen elkaar bijna 20 jaar uit het oog en vinden elkaar later weer terug.

Plek om te schuilen

Het verhaal bevat veel tragiek en onvermogen om verbinding te maken, beide jongens worstelen met de relatie met hun vader. Mij intrigeert ook de relatie van Pietro met zijn moeder. Zij leeft jarenlang tussen haar man en haar zoon, twee zwijgende mannen. Achteraf blijkt dat zij 20 jaar lang de lijntjes tussen de twee jongens vastgehouden heeft. Pietro prijst geregeld het talent van zijn moeder om te netwerken en vriendschap te onderhouden. Pietro en Bruno bouwen samen een barma, een berghut en dat wordt de plek waar ze hun vriendschap beleven. Zelf heb ik niet zo’n fysieke plek voor mijn vriendinnen, maar via contact per telefoon en ontmoetingen bouwen we ook samen aan een barma, een plek om te schuilen, waar aandacht en liefde vanzelfsprekend zijn.

De tocht langs de acht bergen

Het boek ontleent zijn titel aan een verhaal dat een oude Nepalese man aan Pietro vertelt. Sommige mensen maken in hun leven de tocht langs de acht bergen (of de acht zeeën)  anderen bereiken de top van de berg Sumeru in het midden. De vraag is: ‘wie zal meer hebben geleerd’ of ‘wie van de twee brengt iets goeds tot stand’? Deze metafoor geeft de archetypische tegenstelling weer tussen reizigers en achterblijvers. Pietro herkent daarin zichzelf als de rusteloze reiziger en Bruno die op de berg blijft  en geeft hem het voordeel van de twijfel. ( 1)

Verbonden en vrij

Nu onze beide kinderen over de wereld reizen, raakt het verhaal me op een andere manier.
Onze dochter en haar vriend zijn begonnen aan een reis van anderhalf jaar over de wereld, onze zoon is al negen maanden onderweg en is van plan zijn huis te verkopen om verder te kunnen reizen in Europa. Je zou kunnen zeggen dat zij de tocht langs de acht bergen maken. Mijn man zou het liefst met zijn zeilboot de tocht over de acht zeeën maken. Zelf heb ik net als de moeder in het boek het gevoel dat ik op mijn post moet blijven om de haard te voeden. Onze opdracht als ouders is onze kinderen vrij te laten ook als we hun keuzes niet altijd begrijpen. Ieder op onze eigen wijze kunnen we doen wat het leven ons leert en geleerd heeft om te doen, zoals Bruno het verwoordt. We kunnen elkaar niet behoeden voor teleurstellingen, maar we kunnen elkaar wel met al onze liefde en kracht bijstaan en zoveel mogelijk steunen.

De acht bergen, Paolo Cognetti
Film De acht bergen. van Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch

  • Zie ook mijn blog over achterbijvers, 1 maart 2017 Wonen overal nergens thuis.

 

kwetsbaarheid en kracht

Jaren geleden kreeg ik na afloop van een therapietraject twee beeldjes van een tevreden cliënt. Het ene beeldje is een figuurtje dat in elkaar gedoken zit met zijn handen in zijn haar, het andere beeldje laat een figuur zien die zijn handen in een overwinningsgebaar omhoog houdt en zijn borst opent.

Lees meer

De cliënt herkende zichzelf  daarin en het proces dat hij had doorgemaakt. Hoe hij zich voelde voor de therapie, verdrietig, bezorgd en de opluchting en bevrijding die hij daarna ervoer. Voor een behandelaar is het altijd wat ongemakkelijk om een cadeau in ontvangst te nemen, want je doet gewoon je werk, maar de waardering is natuurlijk fijn en welkom. De beeldjes drukken  meer uit dan hij in een evaluatieformulier ooit zou kunnen beschrijven. Deze beeldjes hebben jaren op de kast in mijn werkkamer gestaan en nadat ik vorig jaar mijn praktijk heb beëindigd, staan ze nu thuis op mijn bureau.

in het licht


In deze Adventperiode doe ik mee met een schrijfreflectie, met de titel ‘het licht schijnt overal’. Het idee is dat je dagelijks naar aanleiding van een (bijbel)tekst of een kaart met een mooie foto opschrijft wat dat bij je oproept. Om stil te staan bij waar je licht op wilt laten vallen. De eerste opdracht was om een voorwerp of afbeelding te zoeken als symbool van je motivatie en verlangen om mee te doen aan dit programma. Mijn oog viel op de twee beeldjes. De cliënt zag ze als twee gemoedstoestanden voor en na de therapie. Ik zie er op dit moment voor mezelf twee stemmingen in die elkaar afwisselen. De ene energie is naar binnen gekeerd, de andere meer naar buiten. Aan de ene kant wil ik meer tijd nemen voor bezinning , rust en reflectie, aan de andere kant wil ik de wereld in, zichtbaar worden, praktische zaken oppakken, een nieuwe weg inslaan en mezelf laten zien.

de kracht van kwetsbaarheid

De beeldjes doen me ook denken aan de polariteit kwetsbaarheid en kracht, twee polen die elkaar als het goed is in evenwicht houden. Brené Brown, een Amerikaanse bestseller auteur en onderzoeker,  heeft een prachtig boek geschreven over de kracht van kwetsbaarheid. Zij stelt dat kwetsbaarheid tonen geen teken van zwakte is, maar juist de weg naar moed, betrokkenheid en betekenisvolle verbindingen. Nu ik weer aan het schrijven ben over mijn eigen leven en wat er op mijn pad komt, voel ik me kwetsbaar. Ik krijg veel lieve, warme en betrokken reacties van mensen uit mijn netwerk, veraf of dichtbij. Brené noemt dat ‘kleine vonkjes van verbondenheid’. Het stelt me ook voor vragen. Hoe bepaal ik wat ik deel met mijn lezers en wat ik voor mezelf houd? Ik wil heel graag die open en opgeruimde figuur zijn die moedig haar toekomst tegemoet gaat, maar soms lijk ik meer op dat figuurtje dat wel in de grond zou willen kruipen. Ik krijg ook in reacties op mijn blogs terug dat ik zo positief ben en daarmee inspirerend voor anderen. Op hun beurt geven de verhalen van anderen mij moed en vertrouwen in de veerkracht van mensen. Brené deelt in haar boeken veel persoonlijke verhalen, altijd met veel humor, maar ze geeft wel een belangrijk advies. Ze deelt haar ervaringen pas als ze ze heeft verwerkt en voor haar gevoel vanuit een stevige basis kan vertellen. Geen verhalen die ze als te intiem beschouwt en geen verse wonden. Dat lijkt me ook voor mij een gezond filter. Zelfonthulling kan dan ook dienen om anderen iets mee te geven en te laten weten dat ze niet de enige zijn met bepaalde ervaringen. Met die intentie wil ik mijn verhalen met mijn lezers delen.

Brené Brown, de kracht van kwetsbaarheid, 2013
Beeldjes gemaakt door Lenie van Well – Bergwerff