Vandaag ben ik gaan schrijven

‘Vandaag ben ik gaan schrijven, ik was het maanden al van plan.  Maar pas toen iedereen gezegd had dat het niet kon, ging ik schrijven: kijk me schrijven toch, hier schrijf ik dan.’
Het nummer van Acda en De Munnik ‘Vandaag ben ik gaan lopen’, krijg ik niet meer uit mijn hoofd. Zij zingen over ‘gaan lopen’ en dat heb ik in het voorjaar van 2016 ook gedaan. Ik ben in zes weken van Saint Jean Pied de Port  (Zuid- Frankrijk) naar Santiago de Compostella (Noordwest-Spanje) gelopen samen met een vriendin.

nieuwsbrieven

Tijdens die pelgrimstocht van 800 kilometer heb ik wekelijks een nieuwsbrief gestuurd naar mijn familie en vrienden. Mijn bedoeling was in eerste instantie om even te laten weten wat ik die week had meegemaakt en tot hoever we gekomen waren. Al gaande werden mijn berichten wat meditatiever en stond ik stil bij bepaalde thema’s. Zo schreef ik over de haast die pelgrims soms hebben en de drang om veel kilometers te maken; over inspiratie en frustratie bij eigenaren van herbergen met een ideële grondslag en over pelgrimeren dat iets anders is dan vakantie houden.

stimulerende reacties

De reacties van mijn lezers waren enthousiast en sommige mensen waren soms ontroerd door wat ik schreef. Ik ontdekte weer hoe leuk het is om te schrijven en mijn gedachten en ervaringen onder woorden te brengen.Verrast was ik hoe stimulerend het voor mij was, dat mensen reageerden op wat ik schreef. Mijn verhalen riepen herkenning op, zetten aan tot nadenken en riepen een glimlach op.

De Jacobsstaf

De pelgrimstocht heeft me zoveel inspiratie om te schrijven opgeleverd, dat ik een column getiteld ‘Vertragen of opschieten’ heb geschreven en deze heb opgestuurd naar ‘De Jacobsstaf’, het blad van en voor belangstellenden in de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Binnen een week kreeg ik bericht dat ze nog graag twee columns zouden ontvangen. Zo ontstond ook de column ‘Zelf de slingers ophangen’ (pelgrimeren).

bloggen

Na dit ‘succes’ wilde ik door gaan met schrijven en ook gaan bloggen. Mijn dochter (19) reageerde op mijn enthousiaste plannen voor een blog met de opmerking:
‘wie gaat dat nou lezen?’
Wie mijn lezers zullen zijn, weet ik ook nog niet, maar jij leest dit nu en daar ben ik blij mee.
Ik houd me vast aan het slot van de songtekst van Acda en de Munnik:
‘Vandaag ben ik gaan schrijven, omdat dat is wat ik wou, ik heb geen idee waarom men zei dat het niet kon, zeg liever: ‘doe maar, dat is leuk, dat moet je doen’, want kijk me lachen dan, hier schrijf ik nou.’

p.s. meld je aan via de knop in het menu links: Blijf op de hoogte