Een aantal jaren geleden heb ik een keer in het kader van een sollicitatieprocedure een psychologische test ondergaan. Ik moest allerlei vragenlijsten invullen, maar ook puzzeltjes maken en rekensommen. Een inktvlekkentest, zoals de Rorschach-test in de volksmond heet, zat er helaas niet bij. Nu ben ik juist zo benieuwd wat mijn associaties op inktvlekken voor licht zouden werpen op mijn persoonlijkheid. Ik heb een bijzondere verhouding tot inktvlekken ontwikkeld omdat ze me doen denken aan een voorval in mijn jeugd.
schooltje spelen
Op een dag was ik weer eens schooltje aan het spelen, één van mijn favoriete bezigheden. Vaak zette ik dan al mijn poppen, dat waren er zes, en de vijf poppen van mijn oudere zus, die haar poppen trouwens grof verwaarloosde, op het bed of op een paar stoelen. Elk poppenkind kreeg een schriftje op schoot en een pen en natuurlijk was ik dan de juf. Ook mijn vriendinnetje Diny wilde die dag wel leerling zijn, dat was natuurlijk het leukste, een echt iemand leren lezen en schrijven.
Het moest allemaal zo echt mogelijk zijn. Diny zat op een kussen op de grond en een klein, blauw geverfd houten stoeltje met een vrij hoge rugleuning deed dienst als tafeltje. Haar schrift paste precies op de platte zitting van het stoeltje.
schrijven met echte inkt
Wie van ons op het idee gekomen is, dat het nóg echter zou lijken als we met échte inkt en kroontjespennen zouden schrijven, net als op school, weet ik niet meer.
In ieder geval ging ik naar beneden, naar de woonkamer. Mijn moeder was niet in de buurt zodat ik op een stoel kon klimmen en de inktpot kon pakken, die op een hogere plank, boven de borden en glazen, in de eetkamerkast stond. Mijn moeder gebruikte die inkt om af en toe haar vulpen na te vullen. Ze dompelde dan de vulpen in de inkt en de pen slorpte de inkt langzaam op, dat was een secuur werkje, waar ik geboeid naar kon kijken. Wij mochten niet aan de inktpot komen, dat hoefde niet eens hardop gezegd te worden.
Met de inktpot in mijn hand sloop ik naar boven, we schroefden het deksel los en zetten de pot op de zitting van het stoeltje. Diny deed erg haar best en schreef prachtig tussen de lijntjes, als juf was ik dik tevreden.
een inktvlek op de vloer
Hoe het gebeurde weet ik niet, waarschijnlijk stootte Diny tegen de inktpot of tegen het stoeltje, in ieder geval viel de pot op de grond. We schrokken ons naar en probeerden de pot gelijk weer rechtop te zetten. Maar het onheil was al geschied, een grote plas geurende, blauwzwarte inkt verspreidde zich traag over het zeil van mijn kamervloer. Tijd om aandachtig naar de vorm van de inktvlek te kijken en daarop te associëren gaf ik mezelf niet. Maar toch, net als bij de Rorschach-test, zegt mijn reactie op de inktvlek misschien wel veel over mijn eigenschappen en karakter.
brave meisjes
Het brave meisje dat ik was, probeerde de situatie te redden, zodat het net zou lijken of er niets gebeurd was. Ik ging in de badkamer natte washandjes en een handdoek halen om de inkt op te deppen. Het lukte ons echter niet om de vlek weg te krijgen, door het water werd de vlek alleen maar groter. De puinhoop met washandjes en handdoeken, die steeds blauwer werden, groeide me boven het hoofd.
Op een gegeven moment zat er niets anders op dan de hele situatie beneden op te biechten. Mijn ouders waren erg boos op mij en ik kreeg ook een aantal pedagogische klappen, die toen als straf nog algemeen geaccepteerd waren. Ondanks dat mijn moeder alle huismiddeltjes uitgeprobeerd heeft op de inktvlek, kreeg zij deze niet helemaal weg uit het zeil. Jarenlang herinnerde de vage lichtblauwe vlek op de vloer van mijn meisjeskamer me aan mijn ongehoorzaamheid. In mijn hoofd zette zich de boodschap vast dat ik beter maar binnen de lijntjes kon blijven. Had ik maar eerder de ruimte genomen om de slogan te leven: ‘brave meisjes komen in de hemel, brutale overal.’
Haha, ja, erg herkenbaar voor mij, het trekt direct een aantal luikjes open en de slogan zou ook op mij van toepassing kunnen zijn!
Wat leuk en herkenbaar Rita
Ik vind dat je iets te makkelijk aanneemt dat Diny ‘waarschijnlijk tegen de inktpot of tegen het tafeltje stootte’
Is het misschien ook mogelijk dat jij tijdens het controleren van jouw klas zelf per ongeluk tegen het tafeltje stootte waardoor de inktpot omviel? 🙂
Hoi Ineke, onze herinnering blijkt niet altijd betrouwbaar te zijn. Vaak komen we er zelf het beste af. En dan nog iets, bij navraag bleek dat niet Diny mijn leerling is geweest, maar mijn iets oudere zus. Misschien is zij de inktpot wel gaan halen beneden. Onze vader kan zich het voorval alleen nog heel vaag herinneren. Wat de feiten zijn, wie het weet mag het zeggen.
Wat een heerlijk verhaal! Ik zie die meisjes al helemaal voor me. Goed geschreven ook. Leuk om je blogs te lezen Rita!