schrijvend vertellen
Schrijvend vertellen is wat ik, Rita Grootendorst (1960), doe op dit blog.
Mijn pelgrimage naar Santiago de Compostella in 2016 was ooit aanleiding om te gaan schrijven. Na vijf jaar radiostilte wil ik het bloggen weer oppakken. Nu ik de diagnose Parkinson heb gekregen, wil ik ook mijn zoektocht naar zin in het leven met deze chronische ziekte met mijn lezers delen.
Al meer dan 40 jaar ben ik getrouwd met Bas en samen hebben we twee volwassen reislustige kinderen. Sinds januari 2022 heb ik de diagnose ziekte van Parkinson. Mijn hele werkzame leven houd ik me al bezig met zingevingsvragen. In deze nieuwe fase van mijn leven wil ik onderzoeken hoe ik ‘zin’ kan vinden in het land dat Parkinson heet. Ik kan erg genieten van (lange) wandelingen, zeilen met onze boot en leuke dingen doen met familie en vrienden.
Ik ga in mijn blogs uit van mijn eigen leven, familie, vrienden, ontmoetingen met mensen privé of via mijn werk. Soms is een artikel uit de krant of een boek dat ik gelezen heb de aanleiding voor een blog. Mijn belevenissen verwerk ik tot een verhaal met een bepaalde zin en betekenis.
Als je iets herkent van wat ik schrijf, ontroerd wordt of een glimlach voelt opkomen, dan heb ik mijn doel bereikt.
En, ik vind het leuk als je een reactie achterlaat!
Meld je aan als volger in het menu links: Blijf op de hoogte
Lees ook: Zin in Parkinson
Wat een goed en passend initiatief, Rita. Ik hoop dat het jou, en mij ook, veel gaat brengen. Veel suc6 met dit initiatief.
Een heel andere contekst waarin je nu schrijft, maar ik vind het fijn dat je het weer hebt opgepakt. Nu eerst sterkte met het vertrek van je reislustige dochter.
Hallo Rita, Natuurlijk geen fijne aanleiding maar wel vol ervaringen en nieuwe emoties. Tof dat je die zo eerlijk en kwetsbaar met ons wilt delen. Ik haak graag weer aan om je vertellen opnieuw te mogen proeven en ervaren. Het omgaan met tegenslagen en verlies is iets waar je nooit over uitgedacht raakt. Alle goeds gewenst bij het denken, schrijven en nog veel meer
Lieve Rita,
Meid, wat een diagnose en wat zullen jullie geschrokken zijn. Ik heb alle bewondering voor hoe je met de ziekte en het veranderende leven omgaat.
Ik ben blij, dat je het bloggen weer hebt opgepakt. Je schrijft zo fijn. Blijf ons lezertjes maar verblijden met je mooie schrijven.
De blog over ‘Pa’, voor mij ‘Ouwe Arie’ of meneer Warnaar is ook zo mooi en liefdevol.
Het ga je en jullie goed, Rita. Ik hoop nog veel van je te lezen.
Liefs,
Anita
Fijn dat er weer zoveel mensen meelezen, dat doet me goed en stimuleert me om door te gaan.
Hoi Rita,
Wat moedig en mooi datje open bent over dat je de diagnose parkinson hebt.
En hoe je er over schrijft , herkenbaar voor mij.
Ik kwam je je schrijvend vertellen tegen toen ik aan het Google was .
Dit is niet wat je wil op een toch nog jonge leeftijd.
Groeten Petra Voogt-Wijnhorst