Voor mij als kind was de Sinterklaastijd een spannende tijd. In oktober werd de speelgoedgids bezorgd en dan streepte ik aan wat ik allemaal wilde hebben. Ook al wist ik op een gegeven moment dat mijn ouders de cadeautjes kochten, toch was het altijd afwachten wat ik zou krijgen. Zo wilde ik op mijn tiende nog heel graag een pop met echt lang kambaar haar. Mijn ouders vonden mij daar eigenlijk al een beetje te groot voor en bovendien had ik al aardig wat poppen. Op vijf december werden alle cadeaus opgestapeld voor de kachel. Tot mijn schrik zat er geen groot langwerpig pakje bij. Wat een teleurstelling! Toen kreeg ik een klein pakje aangereikt en in het gedicht kwam naar voren dat ik boven onder het bed van mijn ouders moest gaan kijken. En ja hoor, daar lag het grote pakket, met daarin de mooiste pop die ik ooit had gezien. Ze heette Claudia en had blond lang haar waar je van alles mee kon doen met een extra haarstukje en strikjes. Ik kon mijn geluk niet op.
Peetvader Paulo Coelho
Die blijde intense verwachting die ik als kind zo hevig heb gevoeld, voel ik nu zelden meer. Toch heb ik nog steeds dagelijks verwachtingen, ook al ben ik me daar niet altijd van bewust. Toen ik dit voorjaar onderweg was op de Camino naar Santiago de Compostela las ik in het routeboekje dat de Braziliaanse schrijver Paulo Coelho peetvader van een bepaalde herberg was. Ik stelde me voor dat de sfeer in de herberg in de lijn zou zijn van de spiritualiteit van Coelho. Met aandacht en openheid voor ontmoeting en verwondering. We troffen echter een echtpaar dat zich afstandelijk opstelde en niet echt openstond voor contact met ons als gasten.
pelgrimmoeheid
De volgende morgen ben ik het gesprek aangegaan met de eigenaresse. Ik vertelde dat ik me niet echt welkom had gevoeld. Ik was verbaasd dat ze ons niet eens groette toen ze binnenkwam en dat onze motivatie om de Camino te lopen voor haar bij voorbaat al te licht bevonden leek. Ze vertelde dat ze het erg druk hadden en in de 17 jaar dat ze de herberg dreven de pelgrims hadden zien veranderen. Veel gasten gedroegen zich als toeristen en stelden allerlei eisen, terwijl een pelgrim vraagt en wacht tot hij iets ontvangt.
teleurstelling voorkomen
Toen ik mijn verwachtingen ter sprake bracht op grond van het peetvaderschap van Coelho, keek ze me meewarig aan. Volgens haar was het beter om helemaal geen verwachtingen te koesteren zodat je ook niet teleurgesteld zou worden. Deze gedachte kom ik ook tegen in de ‘Zen’ filosofie. Natuurlijk, mijn verwachtingen zijn van mij en de werkelijkheid voldoet daar zelden aan. Toch denk ik dat wanneer ik niets meer verwacht ik ook iets waardevols kwijtraak. Wat is ten slotte heerlijker dan voorpret en uitzien naar iets waar je je op verheugt?
vol verwachting
Verwachting en teleurstelling lijken nauw met elkaar verbonden. Ergens las ik ‘verwachting is de moeder van alle teleurstelling’. Vaak gaat het dan om wat we van andere mensen verwachten. Dat ze ons ook eens bellen, uit zichzelf langskomen, iets voor ons zouden doen. Het komt voor dat die ander zich van geen kwaad bewust is en dat zij of hij niet op de hoogte is van onze wensen. Vragen en uitspreken wat we nodig hebben of zelf initiatief nemen, kan dan een stap zijn die gezet kan worden. En ja, soms stellen mensen ons teleur en dat is erg pijnlijk. De verwachting de deur uit doen is het kind met het badwater weggooien. Ik gun ons allemaal dat ons hart tot op hoge leeftijd vol verwachting blijft kloppen.
Lees ook over een loopmeditatie geïnspireerd op Paulo Coelho http://schrijvendvertellen.nl/2016/08/22/vertragen-of-opschieten/
Ha-ha, ik herken die glimoogjes vol verwachting nog steeds hoor. Niks aan doen.
Hoi lieve Rita,
Wat herinner ik me Claudia nog goed. En die zo herkenbare verwachting, waarop teleurstelling volgde terwijl ik zulke mooie Sinterklaascadeautjes had gekregen. Alsof ik het ultieme verwachtte, maar eigenlijk zelf niet wist wat dat had moeten zijn. Bob heeft de zin: ‘verwacht alles, en reken nergens op’ geïntroduceerd. Dit maakte voor mij de weg vrij om weer volop te ‘verwachten’ en er rekening mee te houden dat het leven regelmatig een andere bocht neemt dan ik me in eerste instantie wenste. Soms pakt dat zelfs beter uit.
Liefs Han
ps. fijn dat je schrijft, ik vind het een plezier om je herkenbare verhalen te lezen en mee te voelen.
Rita, Jij hebt het over verwachtingen, maar ik vraag mij af of het niet veeleer illusies waren, waarmee je onderweg was.
Om voor mijzelf te spreken: ik geloof dat ik (vrijwel) geen illusies meer heb en dat vind ik wel goed. Het bespaart je erg veel teleurstellingen. Ik heb daarentegen wel idealen en die wil ik graag overeind houden. Verwachtingen heb ik ook, maar alleen als die gepaard kunnen gaan met het vertrouwen dat het goed komt.
Lieve Rita,
Ja, wat een mooi gevoel is het als je hoop uitkomt en je iets toevalt waar je zo naar uit keek. Anders om kan het ook : Dat waar je zo naar uitkeek je ontvalt. Dan liefde van mensen ontvangen die om je heen staan en het leven samen met je dragen is een grote gave.
Gaat het bij de Zen filosofie er niet om dat je afleert te verwachten het leven naar je hand te kunnen zetten?
liefs, Corrie
Rita wat een fijn verhaal, zo zie ik dit ook wel.
Verwachten doen we eigenlijk ons hele leven al, maar er zijn ook teleurstellingen. Maar ik vind wel dat ik er dan voor moet gaan, om van die verwachtingen toch iets goeds en moois proberen te maken