Schrijvend vertellen

Drie maanden geleden ben ik begonnen met mijn blog Schrijvend vertellen. Elke week ‘post’ ik een nieuwe blog die automatisch naar mijn volgers gestuurd wordt. Ik beleef veel plezier aan het schrijven en tot nu toe heb ik nog geen gebrek aan inspiratie. Steeds valt me wel weer iets in waarover ik wat kan filosoferen en schrijven en wat ik belangrijk genoeg vind om met anderen te delen. Mijn man en een vriendin fungeren als eindredacteur. Als zij een kritische opmerking maken over een zin uit het verhaal of een pakkender slot voorstellen, dan luister ik naar hen.

Geef een reactie

Nu is de website van WordPress zo ingericht dat de lezers een reactie kunnen plaatsen. Een aantal mensen hebben dat gedaan, eenmalig of vaker. Ik waardeer dat erg en lees ze met veel plezier. Ik ben van mening dat mijn verhaal  daardoor wordt versterkt en verrijkt . Soms vertelt iemand een persoonlijke ervaring die op de mijne lijkt, soms juist een soort contrast verhaal. Degenen die later mijn site bezoeken,  lezen niet alleen mijn blog maar ook de reacties van anderen. Zo krijgen zij nog meer verschillende ervaringen te lezen.

Uitnodiging

Nu overkomt me de laatste tijd geregeld dat mensen tegen me zeggen dat ze mijn blogs lezen, ze leuk vinden, maar zich verontschuldigen dat ze geen of niet altijd een reactie op de site plaatsen. Anderen sturen hun reactie naar mij via mijn emailadres omdat ze hun verhaal alleen met mij willen delen.  Ik vertel iedereen dat ze zich niet verplicht hoeven te voelen om te reageren. Hoe komt het dat zoveel mensen daar iets over zeggen, vraag ik me af. Komt dat door de gebiedende wijs: geef een  reactie?  Komt het door de vragen die ik af en toe onderaan de blogs stel?

Gedeelde menselijkheid

In mijn blogs probeer ik mijn eigen ervaringen zo rijk mogelijk te beschrijven, ze zitten vol met gevoelens, gedachten en percepties. Het gaat mij niet alleen om ‘echt gebeurd’ maar vooral om hoe ik het heb beleefd en heb  onthouden. Ik probeer die gebeurtenis dan zo gedetailleerd mogelijk te beschrijven. Het bijzondere van persoonlijke verhalen is dat ze uniek zijn en toch altijd raken aan universele algemeen menselijke  ervaringen. Zo herken ik mij ook in jullie reacties.  In de woorden van mijn blog over vergeving zou ik kunnen zeggen: het gaat over Ubuntu, gedeelde menselijkheid. Met onze verhalen weven we draden naar elkaar en dat is de bodem onder ons bestaan.

6 gedachtes over “Schrijvend vertellen”

  1. Wat mooi dat je de vrijheid om onze ervaringen te delen nog eens benadrukt. Medemenselijkheid delen ziet er op deze manier uit. Je laat zien hoeveel lagen er in een ervaring zijn. Liefs. Corrie

  2. Lieve Rita
    Ik lees met heel veel genoegen je blogs en kijk er naar uit, ze zijn leerzaam en vaak herkenbaar, soms met een verlangen.
    Ik leer ook van de reacties van anderen, maar zie geen verplichting wel een uitnodiging om te reageren ook om dat het redelijk anoniem is en ik me soms laat mee slepen met mijn emoties.
    Hoop dat er nog vele blogs volgen.

  3. Rita, ik vond je verhaal over Vergeving zó waardevol, dat ik de tekst geprint heb, om van tijd tot tijd nog eens door te lezen. Verrijkend! Bedankt, Angela

  4. Sociale media heeft het uiten van meningen doen exploderen.
    Afschuwelijk. Als je iets leest of ziet wat je raakt is het de taak van je onderbewustzijn daar iets mee te doen..als je er opmerkzaam op bent rolt daar altijd weer een gedachte of handeling uit. Een ongelofelijk mooi iets. Als ik bijvoorbeeld je blog lees ben ik benieuwd wat mij raakt en waar ik ongemerkt mee aan de slag ga.
    “Geef een reactie”” kan verzanden in FB- achtige taferelen;
    goedbedoelde maar voorspelbare reacties. Misschien is “U kunt eventueel reageren” minder prikkelend?

  5. Dag Rita,
    Met veel interesse volg ik je blog en lees ik wat je te vertellen hebt. Soms geef ik een persoonlijke reactie als we elkaar treffen maar met geschreven reacties ben ik wat zuiniger. Ik begrijp dat dat voor jou misschien als voeding wat te zuinig is en dat je terecht nieuwsgierig bent wat je verhalen ons als volgers doen. Mij helpen ze in ieder geval om meer over jou (ook leuk) én over mezelf, bij het nadenken over wat je schreef, te weten te komen. Soms met een glimlach en soms met een hele trits herinneringen of associaties die dat wat je schrijft oproept. In de enorme vloed aan teksten, boodschappen en beelden die ik niet aflatend over me heen laat komen, is jouw wekelijkse stukje een welkom aandeel daarin die ik als een aanwinst ervaar. Tijdens een vakantie met mijn zoon lazen we samen je stuk over sociale media en dat leidde tot een boeiende gedachtewisseling over ons soms dwaze smartphone gebruik. Blijf ons inspireren dus! Ook een hartelijke groet aan je eindredacteurs.

  6. Hallo Lieve Rita,
    Voel me zeker niet verplicht altijd te reageren, maar vind je verhalen / gedachtengangen altijd erg mooi. Ik blijf ze zeker volgen, heb er niet altijd voldoende tijd voor, maar dan lees ik ze terug.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.