Afgelopen week heb ik de film De acht bergen gezien en het overtrof mijn hoog gespannen verwachtingen. Het boek heb ik al een paar keer gelezen en behoort tot mijn favorieten. Ik heb zelden een film gezien die zo dicht bij de stijl en de sfeer van een boek blijft en precies aansluit bij de beelden die ik zelf in mijn hoofd gevormd heb.
Als ik zou moeten zeggen wat het thema van het boek is, dan zou ik dat duiden als de levenslange zoektocht naar verbinding tussen mensen en naar wat je te doen staat in het leven. Het boek en de film roepen een gevoel van weemoed bij me op, een verlangen naar een plek om naar terug te keren. Het vertelt van teleurstellingen en uitsluiting in familierelaties en hoe dat doorwerkt in de generaties en verkent aan de andere kant ook hoe trouw zijn aan jezelf en elkaar eruit kan zien.
Jeugdvrienden
Het verhaal gaat over de stadsjongen Pietro die jaarlijks met zijn ouders op vakantie gaat in een Noord Italiaans bergdorp en bevriend raakt met Bruno, een zoon van bergbewoners. Het is een prachtige beschrijving van een jeugdvriendschap die op de proef wordt gesteld, ze verliezen elkaar bijna 20 jaar uit het oog en vinden elkaar later weer terug.
Plek om te schuilen
Het verhaal bevat veel tragiek en onvermogen om verbinding te maken, beide jongens worstelen met de relatie met hun vader. Mij intrigeert ook de relatie van Pietro met zijn moeder. Zij leeft jarenlang tussen haar man en haar zoon, twee zwijgende mannen. Achteraf blijkt dat zij 20 jaar lang de lijntjes tussen de twee jongens vastgehouden heeft. Pietro prijst geregeld het talent van zijn moeder om te netwerken en vriendschap te onderhouden. Pietro en Bruno bouwen samen een barma, een berghut en dat wordt de plek waar ze hun vriendschap beleven. Zelf heb ik niet zo’n fysieke plek voor mijn vriendinnen, maar via contact per telefoon en ontmoetingen bouwen we ook samen aan een barma, een plek om te schuilen, waar aandacht en liefde vanzelfsprekend zijn.
De tocht langs de acht bergen
Het boek ontleent zijn titel aan een verhaal dat een oude Nepalese man aan Pietro vertelt. Sommige mensen maken in hun leven de tocht langs de acht bergen (of de acht zeeën) anderen bereiken de top van de berg Sumeru in het midden. De vraag is: ‘wie zal meer hebben geleerd’ of ‘wie van de twee brengt iets goeds tot stand’? Deze metafoor geeft de archetypische tegenstelling weer tussen reizigers en achterblijvers. Pietro herkent daarin zichzelf als de rusteloze reiziger en Bruno die op de berg blijft en geeft hem het voordeel van de twijfel. ( 1)
Verbonden en vrij
Nu onze beide kinderen over de wereld reizen, raakt het verhaal me op een andere manier.
Onze dochter en haar vriend zijn begonnen aan een reis van anderhalf jaar over de wereld, onze zoon is al negen maanden onderweg en is van plan zijn huis te verkopen om verder te kunnen reizen in Europa. Je zou kunnen zeggen dat zij de tocht langs de acht bergen maken. Mijn man zou het liefst met zijn zeilboot de tocht over de acht zeeën maken. Zelf heb ik net als de moeder in het boek het gevoel dat ik op mijn post moet blijven om de haard te voeden. Onze opdracht als ouders is onze kinderen vrij te laten ook als we hun keuzes niet altijd begrijpen. Ieder op onze eigen wijze kunnen we doen wat het leven ons leert en geleerd heeft om te doen, zoals Bruno het verwoordt. We kunnen elkaar niet behoeden voor teleurstellingen, maar we kunnen elkaar wel met al onze liefde en kracht bijstaan en zoveel mogelijk steunen.
De acht bergen, Paolo Cognetti
Film De acht bergen. van Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch
- Zie ook mijn blog over achterbijvers, 1 maart 2017 Wonen overal nergens thuis.
Prachtig Rita hoe je verbindingen maakt met boek en eigen situaties.
Ik vond het boek ook schitterend verfilmd. Heb ervan genoten.
Ik heb de tekening en het verhaal van de oude Nepalese man anders begrepen : Sommige mensen reizen langs de 8 bergen (de buitenkant van de cirkel) anderen bereiken de top van de berg Sumeru in het midden. De vraag : ‘wie zal meer hebben geleerd’ of ‘wie van de twee brengt iets goeds tot stand’? heb ik niet als tegenstelling begrepen, maar juist als het zelfde : de berg Sumeru is onderdeel van de 8 bergen (of zeeën) Er is geen tegenstelling tussen reizigers en achterblijvers, alleen is de weg anders. Pietro herkent daarin zichzelf als de rusteloze reiziger en Bruno die op de berg blijft, ze zijn beide op zoek en geven waarde aan hun zoektocht naar verbinding.
Mooi Rita
Ik ken de film niet… ben nieuwsgierig geworden.
Morgen gaan we heen!
Lieve Rita,
Wat een mooi verhaal, Rita. Ook ik ken het boek en de film niet. Is zeker de moeite waard om te lezen en te kijken denk ik. Veel sterkte, hoop en kracht gewenst! Liefs van Corry
Wat een prachtige “recensie”, jij moet maar gevraagd worden voor een filmkrant!
Het boek heb ik gelezen, de film nog niet gezien, maar dat ga ik nu zeker wel doen.
De verbindingen naar je eigen leven zijn treffend. Jouw leven geeft je heel wat te leren en je staat er ook zo in. En verbindend, je bent zo trouw in je vriendschappen. En al die reizende kinderen, ze komen wel weer een keer thuis.
Fijn om weer een verhaal van je te krijgen Rita. Je hebt het mooi verwoord. Toevallig heb ik 3 weken terug de film gezien. Ik vind het vooral een film die laat “ervaren wat je erbij voelt”, er is niet veel tekst in de film en dat maakt dat daar meer ruimte voor is. Zo mooi, die vriendschap tussen 2 heel verschillende mensen. Merkte bij mezelf op dat ik in het eerste deel als snel een “oordeel “klaar had. “wat saai, er gebeurt zo weinig en er wordt weinig gezegd etc “, nou dit oordeel heb ik al heel snel losgelaten en ik vond de film schitterend.