Gelukkigerwijs

De afgelopen weken ben ik aan het mijmeren over geluk. Wat maakt dat we ons gelukkig voelen en kunnen we daar zelf iets aan doen? Is geluk iets wat me overkomt of kan ik het geluk een handje helpen? Nu ik dit zo opschrijf zie ik gelijk wat er gebeurt, het lijkt net of ‘het geluk’ een zelfstandig iets is, buiten mezelf. Misschien is een betere vraag te onderzoeken wat mij gelukkig maakt.
Natuurlijk ben ik niet de eerste en de enige die nadenkt over geluk. Begin dit jaar kwam ik in aanraking met een heel bijzonder initiatief op ‘de markt van welzijn en geluk’. Een bevlogen man heeft een pelgrimstocht van 125 kilometer uitgezet rondom Amersfoort en noemt dat het Gelukkigerwijspad. Nieuwsgierig geworden, heb ik het pakket besteld dat bestaat uit een routeboekje, een landkaart Op weg naar geluk, een geluksmunt en nog meer van dat soort attributen.

Jeugdvriendin

Een paar keer per jaar spreek ik met mijn jeugdvriendin Hanneke af om samen een dag iets leuks te doen. Dit keer zijn we de eerste etappe gaan lopen van dat Gelukkigerwijspad. Onderweg zijn verschillende plekken waar een ‘gelukkigwijzer’ op te halen is, een prikkelende vraag waar je over na kunt denken. Op bepaalde locaties liggen schrijfboeken om geluksmomenten te melden, kan je bijzondere horecagelegenheden aandoen en af en toe is buiten de route ‘zwerfgeluk’ te vinden of kan je ‘gelukplukken’, meedoen aan een sociale of sportieve activiteit.

dwalen in het bos

Op een koude maandag in januari gingen we op pad, door een treinvertraging en een lekkere vroege lunch startten we eigenlijk al te laat. De route begint bij de prachtige Pelgrimsdeur bij de Onze Lieve Vrouwetoren in het centrum van Amersfoort en loopt tot Doorn. Omdat de route niet bewegwijzerd is, moesten we goed opletten op de beschrijving in het routeboekje en de bijgeleverde topografische kaartjes. Dat is nog een hele klus omdat we diep in gesprek raakten over ons leven en werk en dan een bepaalde afslag net even gemist hadden. In het bos tussen Leusden en Woudenberg raakten we het spoor wat bijster. Bij de volgende beschrijving ging het mis:
‘Na een kleine 200 meter sla je rechtsaf, vervolgens kom je na 800 meter op een kruispunt, daar neem je het pad schuin rechts, om vervolgens na 80 meter weer rechts te gaan. Volg dit pad tot het eind en ga linksaf om na 80 meter weer rechts te gaan.’
Gelukkig had ik een GPS-app op mijn telefoon gedownload en zijn we aan de goede kant het bos uitgekomen en konden we het pad over de heide volgens het boekje vervolgen.

wachten in de kou

Door al het zoeken liepen we minder snel dan we vooraf hadden gedacht. Doorn was van te voren al geen optie, maar Maarn zouden we toch wel moeten kunnen halen, dachten we. Na  vier uur wandelen in de kou vonden we het eigenlijk wel genoeg en toen we een bushalte zagen met een bus richting Amersfoort besloten we hier te stoppen. Volgens de dienstregeling zou er elk half uur een bus rijden dus wachtten we geduldig in het bushokje langs de drukke tweebaansweg waar de avondspits al was begonnen. Na een half uur geen bus te hebben gezien, ook niet vanaf de andere kant, kregen we toch een beetje argwaan. Zou de bus wel rijden? Was het geen belbus of zo? Toen ontdekten we een zwarte balk met witte letters onderaan het informatiebord met de tekst: alleen geldig in de zomervakantie. De dienstregeling hield alleen rekening met recreanten van het Henschotermeer en niet met vermoeide pelgrims die bovendien hun leesbril niet ophadden. Onderhand was het te laat en te schemerig om de route door te lopen naar Maarn, langs de weg naar Woudenberg zou ook nog meer dan een uur vergen, dus besloten we een taxi te bellen. Voor die zich door de avondspits heen gewrongen had, was het weer een half uur later. Verkleumd kropen we in de taxi die ons terugbracht naar het station van Amersfoort. Ik weer terug naar Maassluis en mijn vriendin naar Drenthe.

het geluk van vriendschap

Wat heeft het Gelukkigerwijspad ons nu gebracht? Op maandag was de aanbevolen horeca in Amersfoort gesloten, de boekwinkel in Maarn met het boek met geluksmomenten hebben we niet gehaald en ook van de andere extra’s hebben we geen gebruik kunnen maken. Ben ik gelukkiger geworden door het lopen van dit pad? Eerlijk gezegd was het niet de meest geslaagde wandeldag uit mijn pelgrimscarrière, maar toen ik in de trein terug zat, besefte ik dat ik bijna mijn geluk over het hoofd had gezien. Want wat is het een geluk dat ik al 45 jaar bevriend ben met Hanneke. Soms liepen we in ons leven gelijk op, soms scheidden onze wegen zich en dreigden we elkaar zelfs kwijt te raken. Tot nu toe hebben we elkaar steeds weer kunnen vinden hoe verschillend we ook in het leven staan. Niet alleen gelukkigerwijs, door een gelukkige loop der gebeurtenissen, maar ook door actief te blijven praten en tijd te nemen voor elkaar. Want gelukkig zijn en geluk hebben daar kan ik soms zelf aan meewerken.

www.gelukkigerwijspad.nl