Plek om te schrijven

Vorige week heb ik een Schrijfcafé bezocht in Ridderkerk. Sinds ik zelf aan het schrijven geslagen ben, ontdek ik dat meer mensen daar mee bezig zijn. Zo gaat dat vaak met hobby’s. Denk je iets bijzonders te doen, blijk je toch  niet zo uniek te zijn als je denkt. Het Schrijfcafé is geen ontmoetingsplek voor mensen die een boek willen gaan schrijven maar lijkt  meer op een soort collectief dagboek schrijven.

communicatie

Ik kom terecht aan een tafeltje met twee ervaren schrijfsters en een andere nieuwelinge. Met pen en papier zitten we klaar, hier is schrijven nog handwerk en we luisteren naar wat onze pen te vertellen heeft. We beginnen met schrijfoefeningen rond het woord ‘communicatie’. We krijgen diverse werkvormen aangereikt. Om de beurt lezen we aan elkaar voor wat we geschreven hebben en ondanks dat we elkaar niet kennen, voelt het al snel vertrouwd.

reflectief

Deze vorm van schrijven wordt reflectief schrijven genoemd. De bedoeling is dat je niet probeert mooi te schrijven en dat je niet na gaat denken over welke kant je verhaal op zou moeten gaan. Het basisprincipe is dat je je pen in beweging houdt en zonder filter alles opschrijft wat je denkt en voelt. Een tip is om sneller te schrijven dan normaal en als je niet weet hoe het verder moet, dát dan maar op te schrijven totdat een nieuwe gedachte zich aandient.

inzicht VERWERVEN

Nu ken ik reflecteren natuurlijk wel uit de supervisie. Dan ga je bewust bespiegelend nadenken over je eigen ervaringen en handelen en probeer je te zoeken naar de betekenis daarvan. Reflecteren is gericht op het verwerven van inzicht. Wat mij nu zo verraste bij het creatief schrijven is dat ik zomaar een woord aangereikt kreeg, daarover ging schrijven en dat ik een nieuwe ontdekking deed. Zo mochten we zes minuten gaan schrijven over het woord ‘territorium‘. Nooit eerder over nagedacht maar mijn verhaal vloeide uit mijn pen daar hoefde ik geen moeite voor te doen.

territorium

‘Waar ik gelijk aan moet denken is dat mijn dochter de laatste tijd beneden aan het studeren is. Daarmee zit ze in mijn territorium. Ze zit op haar eigen stoel aan de overkant. Ik zit aan deze kant van de tafel. Dit is mijn plekje. Ik ben gewend dat ik alleen thuis ben overdag. Nu moet ik de ruimte delen, ik kan ook wel boven gaan zitten, maar dan zit ik achter het computerscherm.(…) Ik mag niet tegen haar praten als ze aan tafel zit te studeren. Zij doet het wel tegen mij. Gisteren deed ik 15 minuten mijn schrijfopdracht en begon ze te praten hoewel ik zei dat ik bezig was. Ze zei dat ik haar ook steeds stoorde. Het is wel gezellig zo samen beneden, vaak mors ik met tijd.’

ontdekking

Zomaar een woord en ik kom met een ervaring en een verhaal. Ik merk dat ik lol heb in het spontaan schrijven zonder doel of richting en de verrassing is dat het me ook nog wat brengt. Mijn onderhuidse irritatie naar mijn dochter en haar spullen verspreid over de eettafel komen aan het licht. Als die eruit is, kom ik uit bij het gevoel dat het ook wel erg gezellig is dat ze weer thuis is. Nu lachen we hier samen om en delen we de ruimte aan de tafel. Want er is plek genoeg voor ons allebei.

 

6 gedachtes over “Plek om te schrijven”

  1. Leuk stukje en heel herkenbaar, met een zestienjarige zoon die -as we speak/write- nu aan de grote tafel zijn natuurkunde zit te leren. Wij wisselen elkaar af in mijn territorium. de huiskamer. Daar is namelijk de pc met het grote scherm. Uitstekend geschikt om professioneel foto’s op te zoeken. Maar voor de zoon ook heel makkelijk om keybord voor te zetten en op het grote scherm YouTube of spotify muziek klaar te zetten om na te leren spelen. Wij schikken ons in het territorium van ons kleine appartement in Amsterdam. Dan zou je zeggen dat we in de vakanties de ruimte opzoeken, maar ook dan schurken we graag tegen elkaar aan in een tentje. We zitten elkaar dus af en toe in de weg maar vinden elkaars nabijheid ook fijn. En leve de koptelefoons voor de auditieve territoriumafbakening!

  2. De schrijfoefening herken ik van het werken met dromen. Door het schrijven, en je pen en hand te blijven bewegen, je onbewuste mee laten praten en niet alleen je ideeën wereld als uitgangspunt nemen. Typen helpt me ook, omdat dat sneller gaat dan ik kan denken. Dat levert soms ook aardige ontdekkingen en inzichten op.
    Zo herkenbaar: territorium. Tegenover me zit Mattias achter zijn laptop te werken aan zijn schoolwerk (dat leidt hem minder af dan op zijn eigen plek, waar de prikkels van internet en whatsapp hem van zijn werk houden). De kamer vult zich met muziek die Bob helpt met het uitvoeren zijn vertaalklus. Na vier jaar alleen in een huis met af en toe twee zonen is het opnieuw zoeken naar de afbakeningen. Mijn territorium staat in de tuin, de woonwagen. Het feit dat hij er staat maakt dat ik meer ruimte voel voor de prikkels die ik niet zelf heb uitgekozen en die het huis vullen. Straks een nieuwe uitdaging.
    Mooi zoals jullie samen door het uitspreken de ruimte en humor gevonden hebben om samen aan de keukentafel te werken.

  3. Jaren geleden heb ik mijn eigen territorium gekregen na het avond eten moesten de kinderen mij twee uur alleen laten, zo dat ik kon lezen en later ook achter de computer mijn ding kon doen zonder lastig gevallen te worden met vragen van de kinderen.
    Daar moesten ze nu voor naar hun vader. Maar na jaren kwamen ze toch naar boven en ging mijn zoon ook bij mij lezen, ja en toen kwam ook dochter lief en was het met mijn rust gedaan. En stiekem heb ik er van genoten.
    Nu na vele jaren zou ik er heel veel voor over hebben als mijn zoon en ik nog eens gezellig samen konden lezen.

  4. Zo herkenbaar. Onze dochters zochten altijd een plekje waar het netjes was en opgeruimd…Daar konden ze altijd heerlijk werken en leren. Dat plekje was altijd het bureau van Henk. Heerlijk licht plekje en netjes en opgeruimd…Maar ja…dat plekje werd natuurlijk meestal door vaders gebruikt… Hoe vaak is Henk naar beneden gegaan om zijn mooie bureau aan de dochters af te staan!! 🙂

  5. Haha, ja, territorium! Dat is precies het thema waar ik al weken middenin zit nu onze jongste dochter met haar dochter van 2 1/2 tijdelijk ‘bij ons in woont’ (oh ja, even vergeten dat dat nogal een weerbarstige leeftijd is) in verband met een koopwoningruil en veel geklus in het nieuwe huis. Onze schoonzoon woont tijdelijk bij zijn broer, in verband met zijn werk (en nachtdiensten) is ‘ook hier wonen’ even geen optie. Daar begon het eigenlijk al mee…Bakenen we dat af? En hoe houdt je dat leuk voor alle partijen? Inmiddels zou ik een boek kunnen schrijven over wat er zoal gebeurd als er 2 volwassen dochters met hun gezin vrijwel tegelijk gaan verhuizen en waarin vindt je dan zelf de begrenzing. Waar ikzelf hartelijk om heb gelachen (vooral om mezelf) was het feit dat ik me ging storen aan het feit dat mijn dochter de kopjes en glazen in de wasbak van het aanrecht zette in plaats van in de vaatwasser…ik vroeg haar of ze dat thuis ook deed? Qua efficiëntie leek mij dat nou niet het meest handig. Het ondiplomatieke antwoord was: ‘ mam, je zeurt’. Dat stemt tot nadenken of stelde ik gewoon een feit vast??. Om een lang verhaal kort te maken, we cirkelen met zijn allen zo nu en dan lekker in ons eigen territorium rond en een ieder heeft zo zijn of haar eigen belang. Op naar de verhuizing!

  6. Territorium is een vreemde gevoelskwestie.
    Toen ik in Australië was, een land met veel ruimte, ging ik op een bankje zitten om te wachten op een trein. Op dit bankje zat al een mevrouw . We hadden een ruimte tussen ons van zo`n 2 meter, toch schoof ze op! Een groot verschil met Nederland waar we allemaal dicht op elkaar leven.
    Wat is territorium betrekkelijk.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.