De afgelopen week heb ik mijn boekenkasten opgeruimd in mijn praktijkruimte. Tegen de achterwand van mijn kamer heb ik drie Billy kasten staan. Die boeken weerspiegelen mijn beroepsloopbaan. De helft heeft te maken met theologie en pastoraat, de andere helft met therapie, supervisie en coaching. Sommige mensen vragen verbaasd: ‘heb je die allemaal gelezen?’ De meeste verplichte studieboeken wel natuurlijk, maar er staan ook veel naslagwerken bij. Soms koop ik boeken omdat het onderwerp me aanspreekt en ik vermoed dat ik daar ooit nog iets aan zou kunnen hebben. Andere boeken heb ik gekregen, bij leven of postuum.
IN MEMORIAM
Dit keer was er een directe aanleiding voor de opruimactie. Een vriendin en vroegere collega is onlangs overleden en haar dochter belde mij of ik interesse had in wat van haar moeders boeken. Aan de ene kant is het vreemd om te grasduinen in de boekencollectie van iemand anders. Aan de andere kant is het ook mooi om het gedachtegoed dat zij waardevol vond, te benutten. Elke keer als ik zo’n boek inkijk, zal zij in mijn gedachten zijn. Thuis gekomen met een doos vol boeken, besefte ik dat ik wel eerst plek zou moeten maken.
BOEKEN WAKKER MAKEN
Als ik mijn kledingkast opruim, hanteer ik het principe: kleding die twee seizoenen niet gedragen is, die kan wel weg. En één setje schilder- of tuinkleding blijkt in de praktijk ruim voldoende. Dat uitgangspunt werkt niet bij boeken. De meeste boeken heb ik jaren niet ingekeken, maar mogen nog steeds niet weg, zeker niet als het gaat om vakliteratuur. Nu heb ik eens door het boek OPGERUIMD! van de Japanse Marie Kondo gebladerd. Zij heeft een opruimmethode ontwikkeld waarmee ze erg succesvol is. Als het over boeken gaat, is haar advies alle boeken tegelijk uit de kast te halen en uit te spreiden op de grond. Om het sorteerproces te bevorderen vertelt ze, dat ze soms in haar handen klapt om oude, lang vergeten boeken, ‘wakker’ te maken.
MAAKT HET ME GELUKKIG?
Ik kies toch maar voor plank voor plank leeghalen omdat ik anders geen stap meer zal kunnen zetten en alle boeken door elkaar gaan. Voor het in mijn handen klappen, ben ik wat te nuchter en voor het op het balkon uitkloppen van al die boeken, te lui. Wel pak ik boek voor boek op en vraag me af: ‘word ik hier blij van?’ en ‘heb ik het nog nodig?’ Dat zijn de belangrijkste vragen van de KonMari-methode. Soms duurt het even voordat ik het antwoord weet. Boeken die op de ‘mag weg’ stapel komen, pak ik toch weer terug en boeken die ik al weer in de kast gezet had, moeten bij nader inzien toch hun plekje afstaan.
DAT SPREEKT BOEKDELEN
De zevendelige encyclopedie houd ik toch nog maar. Ik kijk er nooit in, maar soms komt die nog van pas. Dan geef ik een echtpaar dat voor relatietherapie komt de opdracht om samen de delen één voor één naar de overkant te brengen. Dat levert mij veel informatie op over hoe ze overleggen en samenwerken. Na een middag hard werken, vul ik twee dozen met boeken die het pand wel mogen verlaten. Misschien dat een aantal boeken een ander nog blij kunnen maken? Met pijn in mijn hart moet ik constateren dat de meesten geen nieuwe lezers zullen vinden en zullen eindigen bij het oud papier. Dat voelt haast een beetje als heiligschennis. Boeken, ik blijf een liefhebber, maar soms heb ik er meer dan genoeg.
Lieve Rita,
Ach ja, loslaten van boeken. Er zijn van die boeken die mij hebben gevormd:Boeken van Anja Meulenbelt of van Marilyn French. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om die weg te doen, hoe oud ze ook zijn.
Dat geldt ook voor gedichtenbundels, gedichten zijn tijdloos.
Zoals deze van Wibe Veenbaas.
Waarom hebben alle dingen een naam?
vroeg het meisje aan de meester.
Het was even stil-
en hij antwoordde : wat een mooie vraag!
Je naam heb je van je ouders gekregen.
Omdat je een naam hebt, kan ik je roepen.
En als ik je roep, kun je bij me komen.
En als je komt, kan ik je vasthouden.
En als ik je vast pak, kan ik je loslaten.
Hoi Rita
Al ben ik ook een liefhebber van lezen, toch heb ik mijn boekenkast leeg gemaakt niet om er andere boeken voor in de plaats te doen, maar om ze definitief op te ruimen. Onze dochter leest mijn soort boeken niet en om dat ik haar ken( als ik ze niet zelf weg doe staat haar huis straks vol) ben ik nu alvast begonnen met opruimen, op een paar na waar ik nu nog geen afscheid van kon nemen.
Niet dat ik geen boeken meer heb, maar dat zijn geen echte papieren. Je hele leven verzamel je maar er komt ook een tijd dat je gaat ruimen anders moeten anderen het straks doen.