De laatste paar maanden begeleid ik een aantal jonge vrouwen die in verschillende stadia van overbelasting en burn-out zitten. Hoe komt het toch dat het zo moeilijk is om maat te houden en op tijd gas terug te nemen? Die vraag stel ik niet alleen aan hen maar ook aan mijzelf. Zo is het mij ook vergaan. Mijn leven raakte steeds voller, maar als ik voor iets gevraagd werd, keek ik in mijn agenda en dan zag ik toch nog een vrij dagdeel of een gaatje. Gewoon doorgaan, volhouden, volgende week wordt het vast rustiger, zei ik dan tegen mijzelf. Tot mijn lichaam mij tot de orde riep, ik sliep niet goed meer en voelde me benauwd. De opvliegers deden de rest. Gedwongen moest ik pas op de plaats houden. Ik zocht een supervisor en zij vertelde me een verhaal dat ik hier verkort weergeef.
wat is vol?
‘Een meester in levenslessen staat voor een groep leerlingen. Voor hem op tafel staat een grote glazen vaas. Daarnaast heeft hij een emmer met grote stenen. De meester begint de stenen een voor een in de grote vaas te stapelen, tot er geen steen meer bij kan. ‘Wel’, vraagt de meester, ‘is deze vaas nu vol?’ Vervolgens giet hij er kiezels bij en herhaalt zijn vraag. Dan volgt zand en ten slotte water. Dan vraagt hij aan de leerlingen wat zij denken dat de les is. Eén moedige leerling zegt aarzelend: ‘ook al denk je dat je veel te doen hebt, er is steeds nog ruimte vrij voor meer’. ‘Nee’, spreekt de meester,’ dat is niet het punt. Dit voorbeeld laat zien dat je nooit alles in de vaas had gekregen als je de grote stenen er niet als eerste in doet.’
bezinning
Mijn ‘vaas’ was geleidelijk volgelopen met kiezels en zand. Het was tijd om na te denken wat de grote stenen in mijn leven zijn. Wat zijn activiteiten die mij energie geven en welke bezigheden laten mijn energie weg stromen. Wat betekent het als ik zeg dat mijn familie belangrijk voor mij is en hoe wil ik daar dan vorm aan geven. Hoe kan ik serieus omspringen met mijn gezondheid, mijn sportavonden niet meer schrappen en zorgen dat mijn conditie op pijl blijft. Welke richting wil ik op in mijn werk, ga ik echt mijn koers verleggen en doen wat mij voldoening geeft.
kalmte en rust
Ik was zo enthousiast over dit verhaal van de stenen, dat ik het aan een aantal mensen in mijn omgeving heb verteld. Mijn schoonzus kwam op ‘ziekenbezoek’ en bracht een glazen pot met witte stenen voor me mee. Deze pot staat sindsdien op de schoorsteenmantel. Toen ik vorig jaar naar Santiago de Compostella ging lopen, heb ik één van die stenen meegenomen op reis. Op het hoogste punt van de route staat op een lange slanke eikenhoutenpaal een klein ijzeren kruis, Cruz de Ferro. Het staat op een grote berg stenen, die pelgrims door de eeuwen heen daar achter gelaten hebben. Mijn steen heb ik daar neer gelegd met de intentie om meer kalmte en rust in mijn leven te brengen en stress en drukte als leefstijl los te laten.
leven vanuit het genoeg
Nu ben ik al weer bijna een jaar thuis. De aard van het beestje is dat ik steeds weer allerlei zaken oppak en aanpak, weer een workshop, een training, een activiteit met een vriendin. Hoe hoog leg ik de lat voor mijzelf? Mijn reflex is dat er altijd nog ruimte vrij is voor meer, nog maar wat kiezels, zand of water erbij. Steeds weer houdt het verhaal van de stenen me bij de les dat ik prioriteiten moet stellen en mag leven vanuit het genoeg. Die les geef ik graag weer door.
Een verhaal met een boodschap…
Mooi geschreven, ga zo door!
Oei…..heel herkenbaar….
Beste Rita, een mooi artikel. Voor mij staan de grote stenen voor mijn belangrijkste waarden in het leven. Wat doet er echt toe? Waar krijg ik energie van? Wat zorgt ervoor dat er zoveel kiezels, zand en water bijkomen dat het de kwaliteit van mijn leven verandert in een hectisch gevoel. Tekort aan adem hebben. Altijd de druk op de schouders. Hier neem ik eens even de tijd voor……..
Toen ik voor het eerst over de grote stenen, de kiezels en het zand in een pot las (Covey), heb ik echte stenen gepakt en voor mijn belangrijke dingen neergelegd om in de pot te doen. Wat bleek: ze pasten niet in de pot, ik had teveel belangrijke dingen.
Dat klopte bij mijn gevoel : ik zat “vol” en voelde me vermoeid. Maar ik kon niet kiezen tussen mijn belangrijke dingen. Ik vond ze allemaal belangrijk. Dat vind ik nog steeds een grote klus : kiezen tussen de belangrijke elementen in mijn leven…….
idd lieve zus!! 🙂
Dank je wel, Rita, voor dit waardevolle blog.
Een blog dat tot nadenken stemt, wat is echt een grote steen, en waar maak ik zelf een grote van en kan ik beter een iets kleinere kiezen? Kortom, waar geef ik het meeste gewicht aan en wil ik dat ook? De steen van het moederschap is in deze fase van mijn leven wat minder groot. De steen ‘werk’ is toegenomen en ligt dominant in het midden van de vaas. Wil ik dit zo, of ga ik toch herschikken? Dit lijkt me een heel geschikt onderwerp voor een meditatieve wandeling, met rugzakje voor de stenen, schelpen en andere natuurvondsten die mijn leven mogen verbeelden, om er thuis een 3D collage van te maken in een glazen vaas. Ik houd je op de hoogte!
Het zet me weer eens aan het denken want o wat is dit belangrijk.
Heel herkenbaar!!!