Hoe ga je om met je dromen en je verlangens? Jaren geleden, de kinderen waren nog klein, ging ik af en toe op retraite in een klooster in Brecht, België. Een week leefde ik op het ritme van de getijden, de zeven diensten in de kapel verdeeld over de dag. Ik laafde mij aan de zang van de zusters en de rust en regelmaat van het kloosterleven. Voor mijn gevoel werd ik thuis geleefd door het ritme van mijn gezin en werk en kwam ik niet toe aan de dingen die ik daarnaast óók nog graag wilde doen.
Rust en regelmaat
Zuster Mariet, die de retraite leidde, zei toen tegen me dat ik mijn verlangen in kleine stukjes moest verdelen. Dat bleek een praktisch advies dat ik nooit ben vergeten. Ik kwam dat principe ook tegen bij Anselm Grün, Benedictijner monnik en bekend publicist. Hij schrijft ‘maar’ zes uur per week, elke dinsdag en donderdag van 6.00 – 8.00 uur en één avond van 20.00 -22.00 uur. Dat levert hem echter wel een boek per jaar op. Tijdens één retraite in Brecht heb ik dat ook geprobeerd. Elke ochtend tussen het ontbijt en de terts (dienst om 9.30 uur) een uur studeren. En verrassend genoeg, het studieboek was na een week uit! Helaas is mijn voornemen om dat thuis voort te zetten al snel gestrand.
kleine porties pelgrimspad
Ook het verlangen om ooit naar Santiago de Compostella te lopen, heb ik in stukjes gedeeld. Ik kon wachten tot de kinderen groot zouden zijn, maar ik had geen garantie dat ik dan nog zo’n stuk zou kunnen lopen. Zo begon ik in 2001 met vriendin Jeanette aan de Camino. We startten in Den Bosch met het Pelgrimspad dat met een lus om Maastricht naar Visé loopt en namen ons voor elk jaar een week te gaan lopen. Steeds begonnen we weer waar we het jaar daarvoor gestopt waren en zo doorkruisten we Brabant en Limburg, heel België en Noord- Frankrijk. Een aantal keren hebben mijn ouders ons weggebracht of opgehaald als we met het openbaar vervoer niet in de buurt van de start of eindplaats konden komen. Soms sloegen we wel eens een tiental kilometers over als er geen overnachtingsplekken waren. Uiteindelijk hebben we dat tien jaar volgehouden en zijn we door omstandigheden in 2011 gestopt in Nevers, midden Frankrijk.
wat is jouw droom?
Mijn verlangen om een keer naar Santiago te lopen, raakte wat op de achtergrond. In 2014 ging mijn man alleen op wereldreis met zijn zeilboot.
Toen vroeg mijn dochter mij:
‘Mam, wat is eigenlijk jouw droom?’
Ik vertelde haar over mijn verlangen ooit naar Santiago te lopen en door haar vraag besloot ik ter plekke dat 2016 mijn jaar zou gaan worden. Zo werkt dat met dromen, als je die maar vaak genoeg aan anderen vertelt dan ga je daar zelf in geloven. Ik vroeg vriendin Ineke of ze zin had om mee te gaan en gelukkig had ze dat en bleek die tocht ook een stille wens van haar.
het doel (bijna) bereikt
Begin mei gingen we op pad vanuit Saint Jean Pied de Port, aan de voet van de Pyreneeën. Gewoon elke dag 20 kilometer lopen, opstaan, rugzak om en gaan en op die manier liepen we de 800 kilometer gestaag weg. Mijn zoon mailde toen we de 200 kilometergrens over waren :
‘hoe is het om er bijna te zijn, na een tocht van eigenlijk 20 jaar? Of heb je daar nog niet over nagedacht?’
Daar had ik wel over nagedacht. Opeens is een plan, mijn droom, een verlangen, werkelijkheid geworden. Soms vragen mensen mij of de Camino mij veranderd heeft. Daar heb ik nog niet echt een antwoord op. Deze pelgrimage heeft me wel geleerd dat als ik iets écht wil, het me ook kan lukken om het te doen. In kleine stukjes of in één groot stuk, doen wat me blij maakt, geeft mij een enorme voldoening. En, het begint bij de eerste stap.
Hoe ga jij om met je dromen en verlangens?
lees ook over mijn aankomst in Santiago de Compostella: http://schrijvendvertellen.nl/2016/08/20/zelf-slingers-ophangen/
Wel veranderd, maar nog steeds onderweg in een veranderende wereld.
Maandag 31 oktober brengen we onze jongste dochter van 18 naar Schiphol. Judith maakt haar droom waar : ze gaat 7 maanden alleen naar Australië en Azië om daar rond te trekken en te werken. Wat ze vooral graag wil is op eigen benen staan en een eigen vorm te vinden aan wat er op haar af komt. Door haar, met pijn in het hart, aan te moedigen dit te doen maken wij ook een droom waar. Toen de kinderen klein waren wilden we zo graag dat we ze zouden opvoeden tot zelfstandige volwassenen die hun eigen droom zouden ontdekken en daar zelf vorm aan zouden kunnen geven. Nu Judith dat ook echt gaat doen voelt het heel tegenstrijdig : angst voor alles wat er wel niet met haar kan gebeuren. Ik moet me inhouden haar niet steeds weer te vragen goed op te passen, niet alleen te reizen, ons vaak te appen en vooral met ons contact op te nemen als ze hulp nodig heeft. Wat ik gelukkig vooral voel is het vertrouwen in haar stevigheid en haar karakter. Morgen zal ik op Schiphol echt wel een traan laten. En daarna is het vooral onze opdracht haar in vertrouwen te laten gaan.
Wat een hoop-vriendelijk stukje, Rita! Thx
Een tijdje geleden werkte ik samen met een collega van een uitzendbureau en die vertelde mij het volgende:
Ik ben geboren en opgegroeid in Afghanistan. Mijn droom was om chirurg te worden en ik was daar hard voor aan het studeren tot op enig moment de bommen om onze oren vlogen. Nadat een aantal van mijn familieleden het leven hadden gelaten tijdens deze bombardementen besloot ik het land te ontvluchten en met hulp van een oom kwam ik in Nederland terecht. Ik mocht hier blijven. Mijn diploma uit Afghanistan was hier waardeloos met als gevolg dat ik opnieuw een VWO diploma moest behalen.
Nadat ik dat had gedaan wilde ik graag naar de universiteit maar daar werd ik niet ingeloot en moest ik iets anders verzinnen. Verpleegkunde ben ik gaan volgen en heb mij daarna gespecialiseerd als IC/CCU verpleegkundige en dat is wat ik nu doe. Dat is wel oké, maar liever zou ik nog hogerop willen en verpleegkundig specialist worden maar of dat nog gaat lukken weet ik niet.
Dit verhaal houdt mij bezig.
Je kan voluit zeggen dat deze jongen sterk is en heeft laten zien dat je, opgedeeld in stukjes, veel kan bereiken als je dat wilt. Dat blijkt wel uit zijn verhaal.
Maar……. hij had oorspronkelijk een andere droom, namelijk chirurg worden en die droom is weggevaagd en zal hij dat de rest van zijn leven als spijtig blijven ervaren.
Mooi als je nog dromen en verlangens hebt, en ze ook nog waar kan maken.