Een straatboom als getuige, als bomen konden praten…

In het blad ‘Beleef Zuid-Holland’ van juni 2016 werd gevraagd om een tekst in te sturen over een boom die je inspireert. Als antwoord op het artikel ‘Als bomen konden praten’  schrijf ik dit verhaal.
‘Hoe dichter bevolkt een gebied, hoe meer waarde men toekent aan bomen.
Juist in een stad hechten  mensen meer aan groen. Straatbomen zie je als eerste wanneer je uit je voordeur komt. Ze geven rust, schaduw en verkoeling.’
Paul  Boeters, beleidsmedewerker bomen van de gemeente Den Haag

straatboom

‘Een ‘straatboom’ noemt Paul Boeters mij. Zo had ik mezelf nog nooit gezien. ‘Straatboom’, in eerste instantie vond ik het wat negatief klinken. Bij straattaal, straathond, straatjeugd krijg ik vooral negatieve associaties. Woorden die opkomen zijn: ruw, plat, ongemanierd, op straat zwervend, bastaard. Die woorden passen helemaal niet bij mij. Ik ben een prachtige zomerlinde van ongeveer 60 jaar oud met een knoestige stam. Ik sta nog vol in blad en op dit moment ben ik al uitgebloeid. De schutblaadjes om de vruchtjes zijn aan het verkleuren naar herfstig geel. Dat vind ik wel chique staan, een soort highlights in het groen. Ik sta al heel mijn leven in een rij met mijn collega bomen op een oude dijk in Maassluis. Vroeger was dit het eind van de stad, nu hoort de dijk bij de overgang van het oude centrum naar de nieuwbouwwijken. Als straatboom heb ik een grote verantwoordelijkheid.  De mensen zien mij als eerste wanneer ze de voordeur uitkomen of uit het raam kijken. Zij kijken naar mij, maar de andere kant van het verhaal is, dat ik vanaf mijn plek getuige ben van hun leven.  Ik ben het groene rustpunt in hun bestaan.

van kleur verschieten

Neem nou die familie hier tegenover. Ongeveer 23 jaar geleden kwamen ze hier wonen, een vader, een moeder en een baby jongetje. De slaapkamer aan de voorkant van het huis werd ingericht als een soort kantoor/werkkamer. ’s Avonds zag ik daar vaak het licht branden. Na bijna drie jaar was er opeens veel activiteit aan de overkant. Op het dak werden twee dakkapellen geplaatst. Het jongetje kreeg de slaapkamer aan de voorkant en de werkkamer verhuisde naar zolder. Op een dag zag ik de moeder met een kinderwagen lopen, een baby meisje had haar intrede gedaan. Nog weer een paar jaar later verhuisde het meisje naar de zolderkamer, de kamer werd in lichtblauw en geel geschilderd. De kamer aan de voorkant van de jongen verschoot ook geregeld van kleur. Van behang met letters en cijfers, naar behang met Action Man en later muren in de kleuren rood en zwart met graffiti-achtige opschriften. Steeds vaker zag ik ’s avonds laat een blauwe gloed in de kamer en dreunde ik mee met de Hardcore muziek die uit het raam kwam.

het nest half leeg of half vol?

Na een tijdje werd het weer stiller in de kamer en op een gegeven moment bleef de kamer donker, het werd een logeerkamer. En ook op zolder zag ik het licht nog maar af en toe branden. De kinderen waren uitgevlogen. Het nest was leeg. De vader en de moeder bleven daar wonen. We kunnen het best goed vinden met elkaar. Ach ja, soms mopperen ze dat hun auto onder de plakluis zit in de zomer,  maar in de herfst vegen ze blijmoedig mijn blaadjes bij elkaar als ik ze laat vallen. In de winter genieten ze van het vrije uitzicht op de rotonde en in het voorjaar, dan kijken ze altijd naar hoe mijn bladeren zich ontvouwen. Rond Koningsdag sta ik meestal in blad, dat is het ijkpunt om te weten of het een koud voorjaar was. Zo trekken we met elkaar op, zij hechten waarde aan mij en ik, ik sta als een stille getuige trouw op mijn post.’

Heb jij ook een boom die je inspireert of die wat voor je betekent?