Levensbeelden

De Nieuwe Bijbelvertaling is dit najaar gekozen tot het belangrijkste boek van Nederland. Adriaan van Dis had daar in het gesprek bij De  Wereld Draait Door duidelijk moeite mee en vermoedde een lobby van de kerken. Ik ben opgegroeid met de bijbel en begrijp wel dat veel mensen op de bijbel gestemd hebben. De bijbel is al eeuwen een invloedrijk boek en ook Van Dis en Tom Lanoye zien de schoonheid en verbeeldingskracht van de bijbelverhalen. Het voorlezen uit de Kinderbijbel heeft mij gevormd in mijn jeugd en mij gemaakt tot de mens die ik nu ben. Een fragment.

Hagar en Ismael in de woestijn

‘Daar gaan ze;… de moeder met haar jongen. Daar gaan ze, de hele lánge, wàrme weg naar ’t verre land. De zon brandt op hun rug. De zon brandt op hun blote voeten…Ze krijgen zo’n dorst. Ze drinken van het lekker-koele water uit de kruik. …Ze drinken, tèlkens weer. ..
‘Moeder!.. Wàter’, smeekt Ismael.
Hagar geeft het hem.. Het laatste slokje. Nu is er geen enkel druppeltje meer in de kruik.
‘Moeder, zo’n dorst.’
Ismael zakt neer. Hij kan niet meer lopen.
‘O Ismael. Ismael mijn jongen! Mijn lieve jongen! Nu ga je dóód; dood van de dorst’.
Hagar valt zelf ook neer in het hete zand. Ze houdt haar handen voor haar ogen. Ze durft niet meer te kijken naar Ismael… O, ’t is zo erg, zo erg!’ (1)

bij papa op schoot

Elke avond na het eten las mijn vader voor uit de Kinderbijbel. Voorlezen deed hij graag, hij las op toon en zo levendig dat ik me helemaal kon inleven in het verhaal. Als hij voor ging lezen, mocht ik bij hem op schoot zitten. Het colbertjasje kriebelde dan tegen mijn wang. Als het jasje los was, kon ik me nestelen tegen zijn overhemd. Dan voelde ik de warmte van zijn borst en buik. Dat was veilig en vertrouwd. Ik wiegde op en neer met zijn ademhaling en intonatie. Dit verhaal van Hagar en Ismael was één van mijn lievelingsverhalen. Elke keer als mijn vader dit verhaal voorlas, biggelden de tranen over mijn wangen en die maakten dan kleine, ronde, donkere vlekjes op zijn witte overhemd. Alles om me heen vergat ik, ik wás Hagar, ik wás Ismael. Ik noem het mijn eerste lessen in empathie.

wat merk je ervan?

Vorige week belde een mevrouw om informatie over relatietherapie. Nadat ik al haar praktische vragen had beantwoord zei ze: ‘op uw website staat dat u theoloog bent, wat  merk ik daarvan in de therapie?’ Mijn eerste reflex was om te zeggen dat ze daar echt niets van zou merken, dat ik niet ga evangeliseren. Toen heb ik gezegd dat de christelijke traditie waarin ik sta en van waaruit ik leef natuurlijk wel doorklinkt in hoe ik mensen begeleid.

levensbeelden

Dat verhaal van Hagar en Ismael laat in al zijn rauwheid zien dat in de diepste crisis  de redding soms nabij is. Gelukkig loopt het goed met hen af. De bron blijkt dichtbij en de toekomst open, ook al wordt het nooit meer zoals het was. De verhalen uit de bijbel, de levensbeelden die daarin aangereikt worden, helpen mij om woorden te geven aan wat ik meemaak en te duiden wat ik zie bij de mensen om me heen.
‘Ja, mevrouw, dat kunt u merken.’

Heb jij ook verhalen uit je jeugd die nog steeds belangrijk voor je zijn?

1. Uit: Bijbelse vertellingen voor onze kleintjes  door W.G. van de Hulst( naar Genesis 21: 14 – 20).

uitzending gemist: DWDD verrassend positief over de Bijbel – Nederlands …