Het zal niemand ontgaan zijn dat de Vierdaagse in Nijmegen dit jaar 100 jaar bestond. Elke dag werden we op de hoogte gehouden via het televisieprogramma ‘Het gevoel van de Vierdaagse’. De ondertitel was veelzeggend: ’over lopen, liefde en lijden’. Fons de Poel interviewde lopers en vroeg hun hoe het hun verging tijdens de tocht. Veel wandelaars zijn ervaren, lopen al voor de zoveelste keer en praten met passie over hun belevenissen. Sommigen hebben dit keer te maken met tegenslag en blessures en moeten tot hun spijt afhaken. Vooral die verhalen rond de bezemwagen, het lijden, biedt stof voor boeiende ‘emotie-televisie’.
gevoel van de vierdaagse
Wandelen is populair, dat maken de 50.000 deelnemers van overal vandaan wel duidelijk. Wat bezielt mensen om met zovelen tegelijk vier dagen achter elkaar 30,40 of 50 kilometer per dag te gaan lopen? Het is een sportieve prestatie, dat zeker, maar er ontstaat ook een groepsgevoel, een ervaring dat je deel uit maakt van een beweging, een grote familie. Het programma heet niet voor niets ‘het gevoel van de Vierdaagse’. Dit verlangen ergens bij te horen, iets te doen dat betekenis heeft, kan ook gezien worden als een spirituele dimensie.
over de finish
Zelf heb ik dit voorjaar 800 wandelkilometers in de benen als pelgrim onderweg naar Santiago de Compostella. Ook ik was niet de enige die aan het lopen was. Wij liepen elke dag met ongeveer 300 andere pelgrims op dezelfde etappe. Voor een pelgrimstocht is dat al druk. Voor ons geen toeschouwers die met tafeltjes en stoeltjes zaten te picknicken in de berm en ons de laatste kilometers aanmoedigden. Maar wat ik het meest gemist heb, was het gevoel dat hoort bij het behalen van de eindstreep. Voor ons geen juichende mensen of gladiolen bij de finish.
alleen maar winnaars
Toen wij Santiago binnen kwamen, viel de regen gestaag en met bakken uit de hemel. Door de nauwe straten van de binnenstad liepen we richting de kathedraal en opeens stonden we voor de trappen. Beduusd keken we om ons heen op het verlaten plein. We zagen alleen hier en daar wat mensen in poncho’s en toeristen onder paraplu’s, die snel een goed heenkomen zochten. Ik las ergens dat het succes van de Vierdaagse is, dat iedereen zich winnaar voelt. Ook wij voelden ons winnaars toen we de pelgrimstocht volbracht hadden, alleen was het wel een beetje jammer dat we zelf de slingers moesten ophangen.
Gepubliceerd in de Jacobsstaf 111, september 2016
https://www.santiago.nl
Ha Rita, wat laat maar toch een reactie.
Voor mij was het zo herkenbaar, aankomen bij de finish en niemand staat daar of wordt daar opgewacht.
Nu wil ik het Noaberpad absoluut niet vergelijken met het lopen van jouw 800 km pelgrimstocht maar voor mij was het de eerste Lange Afstandspad wat wij (samen met Evert) hadden volbracht. Bladzijde na bladzijde dichter bij Kleef komen. En toe we er waren stond daar niemand, zelfs de aangegeven fontein als eind- of startpunt had geen naambordje.
We zijn maar naar de bakker gegaan en hebben ons zelf maar getrakteerd op een gebakje met een lekkere cappuchino. Ook de juffrouw achter de toonbank wist niet dat het Noaberpad daar eindigde of startte en feliciteerde ons daar ook niet mee. Blijkbaar had ik daar wel behoefte aan om het behaalde resultaat bevestigd te zien.
Een schrale troost voor jou Rita, jij hebt tenminste nog een oorkonde. Maar dat mag ook wel na 800 km!!